Chłopak ostrożnie podszedł do kłody. Wydawała się mu odpowiednią kryjówką. Mając wręku mieczyk (swoją drogą, wytarty w liście), podszedł i szybkim ruchem podleciał pod kłodę. Na szczęście nie musiał robić pożytku z miecza, gdy zobaczył Ninę. Lekko dyszał, uśmiechnął się szeroko i mimowolnie i usadowił się obok niej. Miejsca było w sumie dość, z lewej strony był duży głaz i kamienie, zostaje więc mały kawałek z lewej naprzeciwko nich oraz połowa długości kłody z prawej jako wejście. Położył wszystkie fanty i dopiero za chwilę zaczął mówić, gdy się uspokoił. Oczywiście szeptem.
-Nawet nie wiesz jak się cieszę, że cię widzę. Że żyjesz. Na razie jest dobrze..-mruknął, odwracając głowę w jej kierunku ze szczerym uśmiechem.
Swoją drogą, trochę tam ciasno. Ale wystarczająco, choć blisko.

-Hm..-chłopak rozejrzał się. Potem popatrzył na plecaki, otwierając je.
-No niezbyt. Póki co, najlepiej przeczekajmy chwilę.. później ewentualnie ruszymy dalej, w lekkim odstępie, tak z kilka, kilkanaście metrów. Znajdziemy wysokie, rozgałęzione drzewo lub dobre miejsce na utworzenie swoistego obozu.
Jakie fanty? Mała paczka i dwa plecaki?

-Nie sądzę że to dobry pomysł, tak szczerze.-mruknął, patrząc gdzieś poza kłodę.-Na pewno pójdą tam z jedynki i dwójki. Nie zdziwiłbym się, gdyby utworzyli sojusz, jak my. Możemy spróbować, ale na pewno nie teraz. Trzeba znaleźć pożywienie, schronienie..-chłopak powoli i ostrożnie podszedł do wyjścia.
-Znajdę jakiś większy kawałek drzewa, by zakryć tę dziurę, a potem wykorzystamy ten mech, by zakryć choć część wejścia.-i wyszedł.

Chłopak bez trudu znalazł jakiś kawałek kory, ew, pniak, i dał go na miejsce. Potem wzął mech dziewczyny i ustawił go jako część ściany. Teraz mają nieco więcej miejsca i mogą sobie siadać/leżeć jak chcą. Wrócił i usiadł, podkulając nogi nieco.
-To co, idziemy pod róg za kilka godzin, jak się ściemni, czy odpuszczamy sobie?-spytał, patrząc spokojnie w swoje nogi.

-Nie no, pójdę.-odwrócił twarz w jej stronę i lekko się uśmiechnął. Btw, ich twarze serio są dosyć blisko.
-Plecaki zostawimy, ukryjemy.. weźmiemy broń, ruszymy do rogu, weźmiemy co się da i rozejdziemy się w różne kierunki. Pobiegniemy tak, jak teraz. Dobry byłby sygnał dźwiękowy, ale z tym.. jest ciężko..-mruknął nieco ciszej. Spoglądnął na jej twarz, na jej oczy. Tak po prostu. Tak po prostu jakby mu się podobała..

-Hyh, nie, wszystko w porządku..-na jego twarzy pojawił się lekki, szczery, uroczy, suodki uśmiech. Nie tracąc go, spojrzał gdzieś w bok, zrobił takie "hyh" i znów wrócił do niej.
-Ładna jesteś, i tyle.

-Niet. I nie zarywam, tylko stwierdzam fakt.-wyszczerzył się nieco-Sam nie wiem, czego nie powiedziałem tego wcześniej. Widać swoisty strach przed śmiercią robi swoje.-przechylił leciutko głowę, patrząc na nią dalej, ale nie ruszał głową ani nic. Tak tylko miał w zwyczaju patrzeć pod pewnym 'kątem'.